Der sto et bryllup, – det sto'kje på pin –
brurfolket tjente i Klakken;
brura va raulett og glinsanes fin,
brurgommen ruva i frakken;
maken te bryllup og maken te leik,
maken te brurgraut og maken te steik,
betterjor du! han va smakan'
grauten, – æg vassflyt i kjakan!

Husbonden kosta og kosta’kje smått,
både han flagda og stasa,
matmora deska og laga det godt,
kvinnfolkan veska og vasa;
gjestan va mange, me kjenning og slækt,
skipper'n kom fra førligganes jekt,
både i halsbind og krage
møtte de pynta te lage.

Brurdagen holdt de et dunders kalas,
anndagen va de’kje kleinar
verken me mat eller drekka og stas,
kokkan, de vart lite seinar;
det va'kje unners, de vann de’kje før,
grauten de bar inn, han flira i smør: –
brura, på hauve ho skaka,
brurgommen sa då han smaka:

”Dettane her va’kje auren te graut,
her ha di spandert så synna –
hadde æ ikkje lagt i mæg så naut,
sku æ ha tatt imot tynna,
men – æg har ette mæg stappa og stinn.”
Husbonden trøsta og lova han pinn,
skjekka en tallerk med lefsa;
brurgommen tok ei og glefsa.

Inn kom så punsjbollen, tømtes og gjekk
mann-mella gjestan, då ga de
ette sin stann og si stilling, – di fekk
vakkert i brurskåla, sa di.
Brurgommen røyste sæ, – så gjer’e ho,
han sto og kremta og ho sto og lo,
først takka begge rundt bordet,
sia tok brurgommen ordet:

”Husbon’n og matmor! Takk ikkje førslår,
dokk ska før allting ha æra,
gudsløkka følle dokk kor dokker går,
rikdom så småstein i fjæra;
meire enn storveies har dokker gjort,
lagt åt og gjett oss så ofseli stort,
dyna og senga vi prøvde,
sov i ho natt va – det høvde!

Her e en femdalar, kem e han fra?
Skipper – I djup e i loven,
va de’kje løkka mi de sku’ må gå
at han vart motbør og koven!
Takk og velsegnels det ska dokker ha,
alle så gava i brurskåla la,
takk, kvær og en gammel kjenning
både før dalar og senning.”

Bordet de slutta, – ei øva di åt,
kom’kje på tim’vis a stolen, –
så drog di spællmannen frem, han strauk låt,
skrapa og gnekka fiolen,
polsdans og reinlennar trødde de trutt,
svetta og svenga sæg, inn kom te slutt
brura, på hauve satt kransen,
spællmannen strauk siste dansen.

Føre for husbonden, han dansa så –
så kom madammen, – ho neia,
ætte han vakkert ho treppa på tå,
bortover gulvet de feia,
samdrektes brurfolket ætte dem fær,
og så kom ho som sku jomfru læst vær,
dengla med hauve og henner,
flira og flekte av tenner.

Så kom di hine, – så gjer'e di reng –
handtokest kvær med sin make,
så tok de brura fatt. en kvær sin sveng,
hesma ho høgt under taket,
de va’kje lenge før brurkransen datt,
då strauk di, brurfolket, di bau godnatt;
– jomfrua va så førtura
før at ho ikkje va brura!

Tekst: Hans O. Lind
Tone: Johan I. Borgos